Józef Robakowski urodził się 20 lutego 1939 w Poznaniu. Polski artysta współczesny, artysta multimedialny, fotograf, autor filmów, obrazów, instalacji, cyklów fotografii i działań akcyjnych; pedagog, profesor PWSTViT w Łodzi. Mieszka i pracuje w Łodzi. Ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, a następnie PWSTViT w Łodzi, której jest profesorem. Jest współzałożycielem wielu eksperymentujących grup artystycznych m.in. fotograficznej Zero-61 (1961-1969) oraz Warsztatu Formy Filmowej (1970-1977). Organizuje wystawy i przeglądy m.in. Kinolaboratorium (1973). 
 

Twórczość Robakowskiego wyrasta przede wszystkim z tradycji polskiej awangardy międzywojennej, w tym szczególnie z analitycznych prac Katarzyny Kobro i Władysława Strzemińskiego. Rozpoczęła się ona od eksperymentów z fotografią, które doprowadziły do wykroczenia poza zakres tego medium poprzez łączenie go z instalacją i obiektami, a później także z video i innymi środkami wyrazu.

Twórczość fotograficzna Robakowskiego ma również charakter efemeryczny oraz odwołuje się do środków pozaoptycznych (tworzona bez użycia aparatu fotograficznego). W 1969 roku pojawiły się tzw. przedmioty mentalne i instalacje interaktywne, a postawiony w wielu pracach problem podwójności zbliża artystę do pierwszych rozwiązań tautologicznych. Łączenie wielu mediów oraz wypowiadanie się jednocześnie przy pomocy różnych środków stały się jedną z cech charakterystycznych jego twórczości. Robakowski wielokrotnie traktuje sztukę, jako zapis i uwalnianie energii. Koncepcja energii w sztuce stanowi jeden z głównych motywów jego działań. Z początkiem lat 70. działalność w Warsztacie Formy Filmowej zaowocowała pracami związanymi z kinem analitycznym i strukturalnym, aby następnie przejść w kierunku zainteresowania relacją pomiędzy autorem i medium. Prace Robakowskiego cechuje również konceptualizm mający często charakter przewrotnej manipulacji czy mistyfikacji. Robakowski, jako jeden z pierwszych w Polsce podjął problematykę re fotografii.